17. ให้บรรดาปุโรหิต คือผู้ปรนนิบัติพระยาห์เวห์ร้องไห้อยู่ระหว่างเฉลียงกับแท่นบูชาและให้ทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงเวทนาประชากรของพระองค์ขออย่าทรงให้มรดกของพระองค์เป็นที่เยาะเย้ยหรือเป็นคำเปรียบเปรยเย้ยหยันท่ามกลางประชาชาติควรหรือที่เขาจะกล่าวท่ามกลางชนชาติทั้งหลายว่า‘พระเจ้าของพวกเขาอยู่ที่ไหน?’ ”
18. แล้วพระยาห์เวห์ทรงหวงแหนแผ่นดินของพระองค์และทรงสงสารประชากรของพระองค์
19. พระยาห์เวห์ทรงตอบประชากรของพระองค์ว่า“นี่แน่ะ เราจะส่งข้าว เหล้าองุ่นและน้ำมันให้แก่เจ้าเจ้าทั้งหลายจะอิ่มหนำสำราญเราจะให้พวกเจ้าไม่ถูกเยาะเย้ยท่ามกลางประชาชาติอีก
20. “เราจะถอนศัตรูทางเหนือให้ห่างไกลจากพวกเจ้าและไล่มันไปในแผ่นดินแห้งแล้งและร้างเปล่ากองหน้าของมันจะเข้าไปในทะเลด้านตะวันออกและกองหลังของมันเข้าไปในทะเลด้านตะวันตกกลิ่นเหม็นคลุ้งและกลิ่นเหม็นเน่าของมันจะขึ้นมาเพราะมันทำการใหญ่โตมาก
21. “อย่ากลัวเลย โอ แผ่นดินเอ๋ยจงยินดีและเปรมปรีดิ์เถิดเพราะพระยาห์เวห์ทรงทำการใหญ่โตมาก
22. อย่ากลัวเลย พวกสัตว์ป่าเอ๋ยเพราะว่าทุ่งหญ้าในถิ่นทุรกันดารนั้นเขียวสดและต้นไม้ก็เกิดผลของมันต้นมะเดื่อและเถาองุ่นออกผลอย่างบริบูรณ์
23. “โอ บุตรทั้งหลายของศิโยนเอ๋ย จงยินดีเถิดจงเปรมปรีดิ์ในพระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกเจ้าเพราะว่าพระองค์ประทานฝนต้นฤดูแก่เจ้าเพื่อแสดงความชอบธรรมและทรงเทฝนลงมาให้พวกเจ้าคือฝนต้นฤดูและฝนชุกปลายฤดูอย่างแต่ก่อน