5. زیرا خشم او دمی بیش نمی‌پاید،اما لطفش همۀ عمر را در بر می‌گیرد؛شبی ممکن است سراسر به گریه بگذرد،ولی صبحگاهان شادمانی رخ می‌نماید.
6. و اما من، در آسودگی خود گفتم:«هرگز جنبش نخواهم خورد.»
7. خداوندا، آنگاه که لطف تو شامل حالم بود،کوهِ مرا در قوّت استوار گردانیدی؛اما چون روی از من نهان کردی،هراسان گشتم.
8. خداوندا، تو را می‌خوانم؛نزد تو، ای خداوندگار، فریاد التماس بلند می‌کنم: