9. مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی، و سالهای خویش را به ستم کیشان.
10. و غریبان از اموال تو سیر شوند، و ثمره محنت تو به خانه بیگانه رود.
11. که در عاقبت خودنوحه گری نمایی، هنگامی که گوشت و بدنت فانی شده باشد،
12. و گویی چرا ادب را مکروه داشتم، و دل من تنبیه را خوار شمرد،